Ze was in aanloop naar het WK 2019 dé vrouw bij Oranje. Na een hoofdrol in de gewonnen Champions League-finale arriveerde ze goedgemutst in Zeist. Tijdens haar eerste WK in 2015 moest ze genoegen nemen met een korte invalbeurt, inmiddels was ze zeker van een basisplaats. Dit moest haar toernooi worden, in háár land. Want ze voetbalde toen nog bij Lyon.
Demonen
Het WK 2019, dat voor Oranje eindigt met zilver, draaide voor rechtsbuiten Shanice van de Sanden uit op een nachtmerrie. Shaan had ’het’ niet in Frankrijk. De vlinders in haar maag waren snel vervlogen. In de plaats kwamen demonen. De kritiek was niet mals. Fans, analisten, journalisten, iedereen vond wat van Van de Sanden en hoe graag ze alle negativiteit ook van zich wilde weghouden, het vond onverhoopt toch een weg naar haar hoofd.
Van de Sanden is een doorzetter; ze knokte zich vaker terug. Maar dit was anders. Tijdens het WK werd de kritiek snel persoonlijk. „Omdat ik niet goed presteerde, was ik ineens een kutwijf en ik kreeg ook weet ik veel wat voor ziektes naar mijn hoofd geslingerd.”
„Het deed me veel pijn. Ook omdat ik zelf heel anders in het leven sta. Ik wil anderen juist altijd helpen. Mensen vergeten wel eens dat voetballers ook gewoon mensen zijn. Achter elke speler schuilt een klein hartje.”
Draaicirkel van negativiteit
Van de Sanden kwam in een vicieuze cirkel terecht. Het ging van kwaad tot erger. Op het veld liep het niet meer. Tijdens wedstrijden was ze al bezig met de kritiek die kon volgen na een foutje. Na het WK dreunde het door. Ze nam het rotgevoel mee naar huis. „Ik voelde me rot, vertrouwde niemand meer en bouwde een muur om mij heen. Ik nam alleen nog dingen aan van mijn moeder. Hoewel ik ook haar soms heb weggeduwd. Toch bleef zij altijd positief. Dat ben ik normaal ook, alleen zat ik nu zó in die draaicirkel van negativiteit.”
Positieve spiegel
In het najaar van 2019 leerde Van de Sanden haar huidige vriendin Tatjana kennen. „Ook met haar heb ik veel gedeeld en gepraat. Daardoor kon ik dingen sneller loslaten.”
De hulp van een mental coach deed de rest. Die hielp Van de Sanden om zichzelf een positieve spiegel voor te houden. Nadat de voetbalster werd gewezen op haar prestaties drong het steeds meer tot haar door. Wat kon het haar ook schelen wat wie dan ook van haar vindt? „Dat zei mijn coach tegen me. Je hebt zoveel prijzen gepakt, misschien wel de meeste van alle Nederlandse speelsters. Waar maak je je druk om? Waarom laat je je gek maken? Anderen zullen altijd kritisch op je zijn. Dat betekent niet dat je dat ook altijd op jezelf moet zijn. Ik weet heel goed wie ik ben en wat ik fout of goed doe.”
Van de Sanden ging het geluk in de kleine dingen zoeken. „Er zijn mensen die niet kunnen lopen. Hoe mooi is het dan dat ik elke dag mag voetballen? Als je zo gaat denken en als het ware het geluk naar boven haalt, dan komt de rest vanzelf. Het klinkt misschien makkelijk, maar dat was het niet. Ik ben nog steeds met mezelf bezig. Het is nog niet op en top, maar ik ga wel de goede kant op.”
