fbpx

Omgaan met een blessure: een loopbaan met een gat

Dat hij op 36-jarige leeftijd nog in de Eredivisie actief zou zijn, had Paul Quasten een aantal jaar geleden nooit durven dromen. De linksback van RKC Waalwijk miste vijf jaar van zijn carrière door een slepende knieblessure. Nu koestert hij iedere wedstrijd die hij mag spelen. ‘Dit is mijn tweede voetballeven.’

Nog steeds denk ik soms: Wat als ik die blessure nooit had opgelopen? Waar had ik dan gestaan? Daar kan ik nog steeds emotioneel over worden, maar ik heb er nu niets aan.’

Intussen raakt Quasten in de voetballerij totaal uit beeld. ‘Niemand keek naar me om. De media, maar ook andere mensen niet. Zelfs het contact met mijn toenmalige zaakwaarnemer verwaterde. Dat is de harde voetbalwereld.’

Quasten herkent zichzelf in de verhalen van spelers als Gregory van der Wiel en Ricardo Kishna, die in het verleden te maken kregen met paniekaanvallen. ‘Er staat echt een druk op voetballers. Je bent altijd bezig met de sport, ook als je niet op het veld staat. Als ik thuis ben, moet ik letten op mijn voeding en op momenten rust pakken. Iedere dag ligt vast. Ik heb twee generaties meegemaakt. Bij Volendam kwam ik als jonge speler binnen. Daar trainden we, aten we een boterham en gingen we weer naar huis. Nu zitten we een uur voor de training in het krachthonk en zijn we er na de training wéér. De voeding is ook veel beter geregeld. De randvoorwaarden zijn erg veranderd. Voetballers zijn atletischer, krachtiger en dynamischer geworden. Dat vergt ook meer discipline van spelers.’

Uiteindelijk bereikt de linksback een mentaal dieptepunt. De revalidatie duurt inmiddels zó lang, dat een herkansing in het profvoetbal ver weg is. ‘Ik ben echt een tijdje depressief geweest. Op dat moment geef je daar zelf niet aan toe, maar achteraf kan ik dat wel zeggen. Ik kon bijvoorbeeld geen voetbal meer kijken. Dat deed me zo veel pijn om te zien.

Quasten zoekt uiteindelijk op aanraden van zijn familie hulp bij een psycholoog. ‘Dat wilde ik lang niet, want in mijn hoofd zou ik me dan overgeven aan mijn mentale zwakte. Dat was mijn beleving. Ik zou me dan gewonnen geven, dan was ik verslagen. Maar het werd me zó veel dat ik naar mijn familie heb geluisterd en met iemand ben gaan praten. Nu is het makkelijker erover te praten, in die tijd was het echt moeilijk. Het heeft me bepaalde dingen kunnen doen relativeren. De drang om weer op het veld te staan gaf me telkens weer de kracht om verder te gaan.’

‘Voetballers hebben vaak alleen een Plan A, dat is voetbal. Een Plan B bestaat niet. Je hoort weleens: “Maar wat als je geblesseerd raakt?” Daar ga je als speler niet van uit, dus richt je je volledig op voetbal. Een paar jongens studeren nog ernaast, dat zijn er echt niet veel. Het is lastig te combineren. Ik heb respect voor jongens die het wél lukt. Als ik nu terugkijk, zou ik ondanks mijn blessureleed tegen spelers willen zeggen dat ze zich op één ding moeten focussen. Heb vertrouwen in jezelf en ga ervoor. De rest komt wel.’

Lees hier het hele verhaal van Paul Quasten in VI: https://www.vi.nl/pro/het-bijzondere-verhaal-van-paul-quasten-over-een-loopbaan-met-een-gat