Feyenoord-aanvoerder Orkun Kökçü vertelt hoe hij veranderd is.
Wanneer begon de verandering bij jezelf?
‘FC Drita-uit, 0-0. Je hebt slechte wedstrijden, maar deze… Ik speelde dramatisch, voelde me niet lekker, was niet vooruit te branden. De trainer zag het. “Ik verwacht méér van een speler met jouw kwaliteiten”, zei Slot. Ik kon niks terugzeggen hij had volkomen gelijk. In Kosovo kwam het besef dat ik wel naar alles of iedereen kon wijzen, maar dat ik zélf dingen moest veranderen om een betere en vooral fittere voetballer te worden.’
Wat is dan de eerste stap?
’De knop omzetten in je hoofd. Tyrell Malacia had al eens gezegd dat ze in zijn gym graag met me wilden werken. Hij trainde veel voor zichzelf bij Hans en Jordan Kroon en had er baat bij. Hoewel ik hem per maand sterker zag worden, had ik er zelf niet zo’n behoefte aan. Ik kende de verhalen dat ze daar tot kotsen aan toe alles uit hun atleten haalden. Was niet nodig, dacht ik. Het ging allemaal wel lekker, dácht ik. Ach, ik heb mezelf veel te lang in de maling genomen.’
Je moest wat overwinnen?
‘Zó doorgaan was geen optie, dus ben ik op een dag toch maar met Ty meegegaan naar die sportschool. Hij was blij, maar wat hij toen zei, maakte mijn enthousiasme niet bepaald groter. Sterker, het zweet brak me uit. “Ze zeggen dat hun handen jeuken als ze jou zien spelen”. Het was op een maandag toen ik voor het eerst die sportschool binnenstapte. Ik dacht dat ik lekker met Ty zou gaan trainen, maar die keek niet naar me om en ging zijn eigen programma afwerken; hij was natuurlijk veel verder dan ik.’
‘Ik had een hypermoderne gym verwacht, maar het was er allesbehalve glitter en glamour. Er hing zo’n echte gymzaal-geur. Waar ben ik nou terechtgekomen?, dacht ik nog. Iedere Basic Fit ziet er hipper uit. Wat me wel meteen opviel, was de stilte. Iedereen werkte gewoon hard. We begonnen met wat lichte oefeningen en al snel trok ik helemaal wit weg. Jordan, de trainer, deed nou niet of-ie heel blij was dat ik kwam trainen. Hij was heel zakelijk. Toen besefte ik dat ik in die zaal niks voorstelde. Er liepen daar allemaal jongens die meer konden dan ik, die veel sterker en fitter waren. Na twintig minuten zijn we gestopt. “Jouw fysiek is schandalig voor een speler met het nummer 10 van Feyenoord”, zeiden ze. Ik wist het zelf natuurlijk ook wel, maar nu werd ik met mijn neus écht op de feiten gedrukt.’
Wanneer voelde je de vooruitgang?
‘Vrij snel. Doordat ik al goed trainde bij Feyenoord en extra dingen deed bij Jordan en Hans, begon ik te gelóven dat ik sterker werd. Daarna werd ik het ook écht. Al mijn vet veranderde in spieren, dus ik werd niet lichter, maar voelde me wel veel minder zwaar. Ik begon steeds makkelijker te lopen, zodat ik op een dag mijn sokken niet meer laag hoefde te dragen. Dat deed ik altijd wel en niet omdat ik het zo mooi vond. De reden was dat ik altijd kramp kreeg in mijn kuiten. Dat kwam doordat ik niet fit was. Als ik mezelf nu zie, met die afgezakte kousjes: zag er niet uit.’
Je kan nu brengen wat je nooit had gedacht te kunnen brengen?
´Ja, echt. Als je me nu vraagt wat ik ben, zeg ik: een gecontroleerde aanvallende middenvelder. Anderhalf jaar geleden zou ik een nummer 10 hebben gezegd. De plek waar ik nu speel, is een toppositie voor mij, vooral ook doordat ik er nu inderdaad de inhoud voor heb. Soms zit ik echt in een flow. Al dat extra werk betaalt zich uit. Slavia Praag-thuis, AZ-thuis, er zaten wedstrijden tussen dat het voelde alsof ik vlóóg. Ik viel aan, ik veroverde ballen, ik scoorde en kon blijven gáán.’
‘Ik kan me wel voor mijn hoofd slaan waarom ik niet eerder wakker ben geworden. Alles begint met hard werken, maar dat is blijkbaar iets waar je achter moet komen. Ik denk dat het ook hoort bij ouder worden. Op een gegeven moment voel je dat alles uit je handen glipt en moet je veranderen. Ik heb het geluk dat ik het op tijd door had en dat er mensen waren die me wilden helpen, zoals Arne Slot, de andere trainers bij Feyenoord en de sportschool van Jordan en Hans.’
Het voelt alsof ik rust heb gevonden. Tot een jaar geleden wilde ik iedere transferwindow wel weg. Het was altijd mijn droom te spelen in het buitenland. Als je die salarissen hoorde… Ik was achttien en wilde mijn toekomst veiligstellen, haha. Mijn vader moet ook gek zijn geworden van mij. Omdat ik aardig presteerde in Youth League en ook nog eens vaak scoorde, was er altijd wel wat interesse van andere clubs. Ik wilde er natuurlijk alles van weten en maakte al plannen in mijn hoofd. Hoe zou het zijn als ik op mijn achttiende naar Arsenal ga? Of: Hoe zou het voetballeven zijn in Spanje? Nu ben ik 22 jaar en denk ik er anders over. Geruchten raken me niet meer. Het zal allemaal wel. Die rust in mijn kop voelt heerlijk.
